Weggevlucht

Dean en Am renden door de bossen.
Toen ze een kwartier, als het niet langer was hadden gerend stopte hij en keek met een glimlach naar haar.
We zijn officieel vrij, zei hij blij. Er onsnapte eem zucht en hij ging liggen op een stuk zachte mosgrond.

Am glimlachte en knikte. Ze zag er stralend uit, met haar baret op haar hoofd, haar Mickey-Mouse shirt, haar spijkerbroek en haar AllStars. Even kon ze het niet houden van vreugde en sprong ze een paar keer op en neer. Toen klopte ze haar broek af.
Wat doen we nu? vroeg ze.
Ze zette haar handen in haar heupen.

Geen idee, zei hij met een glimlach.
Dean sloot zijn ogen en genoot van het maanlicht op zijn gezicht. Hij snoof de buitenlucht in.
Ik ga even slapen, ze zullen pas morgen ontdekken dat we weg zijn. Maar over het slapen gesproken. dit mos is heel zacht als we wat bladeren verzamelen en daar het mos over heen gooien heb je een prima bed.
Hij opende zijn ogen en keek haar aan,
Of wil je het bed niet met mj delen?

Amaranth lachte. Toen schudde ze haar hoofd.
Ik wil niet slapen. Ik... nou ja, ik loop wel even een rondje, en dan kom ik terug. Ik klim wel op een boom ofzo, een tak is ook best fijn, zei ze.
Ze haalde een rood draad uit haar tas en maakte het eind vast aan een lage tak van een boom.
Zo verdwaal ik niet, mompelde ze, denkend aan de legende van Theseus.

Dean keek haar na en stond toen op. Eesrt zocht hij stenen en droge takken. hij legde de stenen in een rondje en gooide de takken erop, als een vuurtje zometeen.
Hij gooide zachte bladeren op een hoop een sprijde het uit.
Daarover ging een stuk musgrond. Met een lpof liet Dean zich vallen. Het was heerlijk zacht.
Toen pakte Dean een stuk deken uit zijn rugtasje en legde het er naast, voor Am.

Tien minuten later was Ams draadje op. Ze liet die vallen en liep een stuk recht naar voor. Tien meter verder waren de lichten van de stad zichtbaar.
Yess, mompelde Amaranth.
Ze liep terug en pakte het draadje op. Ze maakte die vast aan een boom en liep terug naar Dean. Die leek al te slapen. Amaranth glimlachte en stak een vuurtje aan op de plaats waar hij de stenen en takken had gelegd. Toen ging ze ervoor zitten en legde haar kin op haar armen. Ze begon heel stil te zingen.
Qun yeghir bala's...*


*Slaap, mijn kind - Armeens. Zie https://www.youtube.com/watch?v=rMFZE5qkIlY

Dean lag gewoon wat te liggen en zag uit zijn ooghoeken Am aankomen en het vuur aanmaken. Toen ze begon te zingen sloot hij zijn ogen en luisterde.
Am was klaar met zingen en Dean opende zijn ogen weer.
Je hebt een mooie stem, zou je iets mee moeten doen, zei hij zacht.
Ga slapen, hier heb je een deken dan hou ik wel even de wacht.

Amaranth schudde haar hoofd.
Nee, ik wil niet slapen, mompelde ze.
Ze keek hem aan en glimlachte.
Bedankt trouwens voor het compliment, zei ze.

Graag gedaan, zei hij vriendelijk.
Dean strekte zich uit en keek Am aan.
Wat wou je dan gaan doen? Zwijgend naar het vuur staren?, vroeg hij met een veelbetekende blik.

Amaranth beantwoordde zijn blik met een vuile. Ze was niet vergeten dat hij haar net nog had gepest, nadat hij haar gevoelens had geraden.
Ja, ik wil graag zwijgend naar het vuur staren, er is toch niets leukers te doen, zei ze.
Ze draaide haar gezicht naar het vuur en speelde met haar schoenveters.

Dean keek verward naar haar. Vanwaar die boze blik? Hij legde een hand op haar arm.
Het spijt me als ik je in verwaring heb gebracht door wat ik zei in de gevangenis, maar ik voel echt wat voor je.
Hij zocht oogcontact.
Echt.

Amaranth haalde haar arm weg van zijn hand terwijl ze probeerde de tranen tegen te houden.
Ja hoor, vooral geloofwaardig. Je bent niet de eerste met die zogenaamde gevoelens van je, mompelde ze.
Ze draaide haar gezicht weg en knipperde met haar ogen om de tranen te verdrijven.

Wat moet ik doen om je te laten zien dat ik het meen? Weer terug gaan naar de gevangenis?, riep hij uit. Tranen begonnen te rollen over zijn wangen.
Ik ben niet zoals menig ander Am, dat moet jij wel weten.
Dean draaide zich om en ging in de bladeren liggen om zijn tranen te verbergen.

Amaranth hoorde de tranen in zijn stem.
Relax, zei ze stil.
Ze stond op en liep weg. Ze moest even alleen zijn. Wanneer ze ver genoeg was klom ze in een boom en bleef er zitten.
Hoe groot was de kans dat Dean echt gevoelens voor haar had? Niet groot. Mannen konden toch niet liefhebben, dat was gewoon, niet hun ding. Maar zou hij huilen als hij niks voor haar voelde?
Ze wist wat hij voelde, en dat kende ze wel. Ze kwam van haar boom af en ging terug naar Dean toe.
Het is gemeen om andere mensen uit te lachen om hun gevoelens, mompelde ze.
Ze ging weer voor het vuur zitten.

Dean keek niet op of om toen ze begon te praten.
Hoe kon ze zo cru zijn, gewoon absurd. Dean sloot zijn ogen en probeerde te slapen.
Hij was erg moe, dus het zou hem geen moeite kosten.
Ik neem aan dat je het over jezelf hebt?, zei hij zacht.

Amaranths mond viel open.
Snap je het niet! Ik hou van je! Je lacht me gewoon uit! bracht ze uit, bijna loeiend.
Ze legde haar voorhoofd op haar armen. Toen draaide ze een klein beetje met haar hoofd om het vuur toch nog te zien.
Je lacht gewoon om me, fluisterde ze.

Dean draaide zich om.
Speel je nu met me? Vind je het leuk om andermans gevoel te kwetsen? Is dat wat je wilt?, vroeg hij verhit.
Hij schudde zijn hoofd.
Meen je dat je van me houd? Of speel je maar een spel?

Amaranth sprong boos op. Haar handen balden zich tot vuisten.
Ik zal het nog eens herhalen. Ik hou van je, en jij- ze wees naar Dean -vindt dat schijnbaar heel grappig, waardoor je besluit te doen alsof niet ik van jou, maar jij van mij houdt!
Ze kruiste haar armen voor haar borst en trok een ditmaal echte pruillip.

Wat? Ik vind het grappig? Nou moet je een luisteren, jij. Ik hou van je, zei hij woedend en hij stond op. Maar meer kwam er niet uit en hij zakte van vermoeidheid en verdriet in elkaar.
Ik hou van je, herhaalde hij zachtjes.

Verbaasd liet Amaranth haar armen vallen. Zou het? Maar kon een man wel echt van een vrouw houden? Misschien hield Dean wel echt van haar. Ze keek naar de grond en toen naar Dean.
Ze liep naar hem toe en legde haar arm op zijn schouder.
Meen je dat? vroeg ze zacht.
Ze nam zijn hand in de hare en kuste die.

Dean voelde de arm op zijn schouder en het voelde goed.
Ja, ik meen het, zei hij zacht terwijl hij in haar ogen keek.
Ik hou van je , herhaalde hij nog een keer.
Dean kwam met zijn gezicht dichter bij de hare en kuste haar zachtjes op haar lippen.

Amaranth kuste rustig mee. Toen liet ze hem los en ze glimlachte.
God, ik weet niet ens wat te doen nu, mompelde ze.
Ze ging naast Dean liggen en staarde naar de boomtoppen.
Kan dat? vroeg ze nog twijfelend.

Dean streelde haar wang.
Tuurlijk kan dat, zei hij zacht terwijl hij naar haar keek.
Het is menselijk, voegde hij eraan toe.
Hij stopte met strelen en volgde haar blik naar de boomtoppen.

Amaranth grinnikte.
Ik wist niet eens dat mannen zo van iemand konden houden, mompelde ze.
Ze keek naar rechts, naar Dean.
En wat wordt onze volgende stap? vroeg ze.

Je moest een weten, zei hij met een grimas op zijn gezicht.
Hij keek naar links, naar Am.
Ik denk slapen, daarna wakkerworden, dan eten, dan lopen naar een stad om daar werk te vinden, sommeerde hij op.
Of had je iets anders in gedachten?